عشق واقعی

                                                           بنام او...

دوست دارم شمع باشم در دل شبها بسوزم  

روشنی بخشم میان جمع و خود تنها بسوزم

شمع باشم اشک بر خاکستر پروانه  ریزم  

یا سمندر گردم ودر شعله بی پروا بسوزم

لاله ای تنها شوم در دامن صحرا  برویم  

کوه آتش گردم و در حسرت دریا بسوزم

ماه گردم در  شب  تار   سیه    روزان    بتابم  

شعله ی آهی شوم خود را ز سر تا پا بسوزم

اشک شبنم باشم و بر گونه ی گلها بلغزم  

برق لبخندی شوم در غنچه   لبها   بسوزم

یا ز همت پر بسایم بر ثریا همچو عنقا  

یا بسازم آنقدر با  آتش  دل  تا  بسوزم

یه چند وقتیه که دارم با کلمه ی عشق و عاشقی کلنجار میرم تا ببینم میتونم بفهمم بالاخره اون عشق واقعی که ازش حرف میزنن چیه؟؟ اینقدر میدونم که خیلی ها اومدن هوس خودشونو نسبت به کسی تعبیر به عشق کردن و بعدا هی واسه خودشون توجیه میارن !!

عشقی که ازش صحبت به میون میاد اگه بخواد بر اساس ظواهر باشه محکوم به فناست. محکوم است به از بین رفتن. اوصافی که کسی از چشم و صورت و دست و صورت و قامت و ...مینویسد نمیتوان ازش تعبییر به عشق کرد . این هوس و جوششی است که نسبت به جنس مخالف بر اساس

کنترل نکردن چشم و یا دل بستن به ظواهر پیش میاد. پایه و اساس این عشق هوسه و محکوم به فنا . و یا محکوم به بیراهه و شاید آلوده به گناه.

ولی تعبییر این حقیر اینه که عشق واقعی علاقه داشتن به سیرت های انسانی ؛ کمالات یک فرد و خوبیها و منش یک فرد است و این میتواند پایه و اساس یک محبت و عشق و کششی باشد که با از بین رفتن حتی صورت و قیافه و پارامترهای ظاهری از بین نمیرود.

انسان والا همیشه والاست . عشق به خوبی و پاکیست که میمونه و از بین نمیره.تفکر انسان است که به انسان ارزش میده و ماندگار است . امان از توجه به ظاهر که انسان را از توجه به خوبییها و فضایل نیک انسانهای پاک باز میداره .

تقدیم به حضرت دوست...

تقدیم به تو که نمونه ی پاکی و صداقتی . به تو که نمیتوانی غمی را در دل انسانی ببینی در صورتی که خود سرشار از غمی. به تو که بسیار در حقت جفا شد و آهی کشیدی و برای هدایت همه دعا کردی. مارو از دعای خیرت بی نصیب نگذار...